Uwolnić się od mieszkania

Brata poszukiwaliśmy przez wiele lat nieustanie. Najpierw moi rodzice, których permanentny stan niepewności zaprowadził do grobu, potem ja, poprzez organizacje pozarządowe, konsulaty państw Ameryki Południowej skąd początkowo otrzymywaliśmy kartki świąteczne,  Czerwony Krzyż, a nawet Legię Cudzoziemską. Wszystko na marne. Z drugiej strony nie ważyłem się wystąpić do Sądu z wnioskiem o uznanie brata za zmarłego. Czułem, że nie mogę tego zrobić. 

 

Piotrze, mam nadzieję, że tam gdzie teraz jesteś, znalazłeś szczęście, a czas sprawił, że teraz patrzysz na dawne sprawy inaczej.

 

To chyba Borys Pasternak powiedział kiedyś, że bieda to najlepszy nauczyciel. Trudno się z nim nie zgodzić. Jak już wzmiankowałem wcześniej, doszedłem do wniosku, że trzypokojowe mieszkanie w centrum stolicy to fanaberia. Chciałem, mówiąc kolokwialnie pozbyć się swoich udziałów, jednak z uwagi na formę własności mieszkania (spółdzielcze - własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego) było to niemożliwe. Dlaczego? Ponieważ występujące tu prawo pierwokupu na rzecz współwłaściciela, obliguje notariusza, do przyjęcia oświadczenia współwłaściciela o woli zakupu lub odstąpieniu od tego prawa. Prościej - żeby sprzedać swoją połówkę mieszkania, byłem uzależniony od obecności brata.

 

Tymczasem  władze spółdzielni, które do tej pory wykazywały pewne zrozumienie sytuacji, zmieniły kurs i wszystkie sądowe nakazy zapłaty, a było ich już pięć, na kilkadziesiąt tysięcy złotych, skierowały do  komornika w celu egzekwowania wierzytelności. Co gorsze, od kiedy zorientowali się, że brat jest uznany za zaginionego wszelkie roszczenia kierowali wyłącznie do mnie.

 

Człowiek postawiony pod ścianą

 

Mając nóż na gardle zgłosiłem się do człowieka, którego nazwiska nie będę w tym miejscu wymieniał, a który zamiast mi pomóc prowadził mnie wprost na minę. Zaproponował przeprowadzenie upadłości konsumenckiej i sprzedaż mieszkania przez syndyka. Na szczęście w porę zorientowałem się, że to układ kilku kolesiów, a ich “praca” koncentrowała się wokół sprzedaży mieszkania podstawionej osobie za bezcen. 

 

Jedynym sposobem sprzedaży mieszkania bez licytacji komorniczej było powołanie kuratora prawa materialnego, reprezentującego interesy mojego zaginionego brata. Kłopot w tym, że kuratora wskazał człowiek, o którym pisałem wyżej i w czasie gdy gotów byłem poddać się woli syndyka. 

 

Zacząłem intensywnie poszukiwać kupującego i ogłaszać mieszkanie. Wiedziałem, że proces sprzedaży będzie trudny, z uwagi na skomplikowaną sytuację prawną, wysokie zadłużenie, niski standard mieszkania i jego  historię, ale nie spodziewałem się aż takich trudności. W ciągu dwóch lat pięciokrotnie kompletowałem dokumenty ze spółdzielni i dwukrotnie przygotowywany był akt notarialny. W każdym przypadku, na ostatnim etapie, za sprawą obstrukcji kuratora podpisanie aktu sprzedaży okazywało się niemożliwe. Domyślałem się, że to rodzaj zemsty i pokaz siły.

 

Traciłem nadzieję i byłem gotów poddać się woli komornika. I wtedy wykonałem telefon do Pana Mariusza Zalewskiego ze skupulokali.pl W szczerej rozmowie opisałem swoje dotychczasowe próby sprzedaży mieszkania i ich finał. Po raz pierwszy od wielu lat poczułem, że ktoś chce mnie wysłuchać, że komuś zależy by mi pomóc. 

 

Czas dobrych decyzji

 

Ta rozmowa podniosła mnie na duchu, chociaż przyznam, że początkowo wydźwięk hasła “skup lokali” nie wywołał u mnie pozytywnych konotacji. Później przekonałem się, że mam do czynienia z profesjonalistami, dla których trudne sprawy to chleb powszedni.

 

Wspólnie z Panem Mariuszem Zalewskim udaliśmy się do komornika, spółdzielni mieszkaniowej, kuratora i notariusza. Nie były to łatwe i przyjemne rozmowy, jednak opanowanie i wiedza mojego przyszłego kontrahenta spowodowały, że byłem spokojny o swoje dalsze losy.

 

Sprzedałem mieszkanie i chociaż musiałem przyjąć twarde warunki kuratora mojego brata, zobowiązując się spłacić wierzytelność w pełnym wymiarze, to zachowałem prawo do odzyskania pieniędzy z depozytu sądowego, czyli z tej części ceny, którą kupujący zapłacił mojemu nieobecnemu bratu.

 

Co robię dzisiaj? Wracam do normalności. Uczę się cieszyć życiem. Wynająłem mieszkanie i znalazłem legalną pracę. Pracę, która daje mi satysfakcję, ponieważ wiem, że każda zarobiona złotówka trafi do mojego portfela, a nie na konto komornika.